بسم الله الرحمن الرحیم

حفظ دستاوردها از منظر تاریخی

در یادداشت پیشین بر ضرورت ماندگار کردن دستاوردها و راهکارهای آن تاکید کردیم، در این نوشتار این مطلب را می خواهیم با نگاهی تاریخی پیگیری کنیم.
حکومت آل بویه را می شناسیم، سه پسر بویه، که توانستند یکی از بزرگترین حکوت ها را شیعی را تاسیس و بیش از یک قرن اداره کنند.
این حرکت از نقطه صفر بلکه زیر صفر شروع شده و بنا بر برخی گزارش ها از سر فقر و فاقه وارد سپاه جنگی شدند و بعد پیشرفت کردند. همین سه برادر برای ادامه حکومت و حفظ دستاوردهایشان دیر وارد به فکر می افتادند و دیر وارد عمل می شدند.
دیر به فکر حفظ دستاوردهایشان می افتادند؛ چون در طول عمر خود به فکر تربیت و حفظ نیرو برای بعد از خود نبودند و وقتی صدای پای مرگ را می شنیدند به فکر می افتادند و وارد عمل می شدند که آن هم دیر بود.
برادر بزرگتر علی، وقتی صدای مرگ را شنید تازه به این فکر فرو رفت که فرزند پسری ندارد که بعد از او بر تخت بنشیند، ناچار یکی از برادرزاده های خود که در هوش و ذکاوت برتر بود و علم دوست بود بر تخت شیراز نشاند و اندکی در آخر عمری حکومت داری به او یاد داد که بعدها عضدالدوله شد و در ادامه حیات آل بویه نقشی بسزا داشت.
یا برادر دوم وقتی صدای مرگ را شنید، زاهد شد و تخت و تاج را رها کرد و به نماز و شنیدن قرآن کریم پرداخت و بختیار از اولاد را بر تخت بغداد نشاند که علاقه ای به حکومت داری نداشت و اساسا برای این کار ساخته نشده بود و مشکلات زیادی را برای مردم و آل بویه به ارمغان آورد و باعث اشتباه عضدالدوله و خشم پدرش نیز شد.
عدم تربیت نیرو برای آینده معضل هر جریانی است. اشتغال شدید به امروز برای ایجاد دستاوردی با همه مشکلات خود، نباید افق دید انسان را محدود به امروز کند، اخر این دستاورد باید ماندگار باشد.
سید مرتضی حسینی کمال آبادی
8 اسفندماه 1399

#دستاوردها #آل_بویه #تربیت_نیرو

#سید_مرتضی_حسینی_کمال_آبادی
#عضد_الدوله #دیلمی