سخن آقای وزیر و برخی جهت گیری ها
بسم الله الرحمن الرحیم
الیه أتوکل و الیه اُنیب
هموطنان گرامی، همصنفان گرامی؛
سلام علیکم
چندی است که سخنی از وزیر بهداشت، سخت مورد نقد واقع میشود، در این میان چهره غضبآلود یک روحانی با تهدید و ضرب الأجل 48 ساعته، عجیب بود.
عجیب بود و جای تأثر داشت؛ زیرا روحانیتی که هدایت در سایهسار عقل و نقل را در رسالت خود دارد؛ چرا و چه نیاز است که زبان تهدید را برگزیند؟!
دوستان گرامی، اساساً عذرخواهی برآمده از تهدید چه میزان ارزش اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی دارد؟!
آیا با این نحوه برخوردها، به برخی توهمها در رابطه با عموم روحانیون دامن نمیزنیم؟!
وانگهی آیا کلام آقای وزیر، باطل محض بود که هیچ معنای صحیحی از آن قابل برداشت نیست؟! بنده نیز آن برداشت که مورد نقد واقع شده را نقد میکنم و بر این باورم که شور حسینی، نشاطآور است و به فرموده علّامه حسن زاده آملی: قبضی که بود در پی آن بسط روان به! (دیوان اشعار) بسیاری از شادی هایی که برخی مردمان این زمان در جست و جوی آن هستند با خود، آثار گرفتگی . افسردگی روحی به دنبال دارد به ویژه اگر شائبه گناه در آن باشد.
ولی این سخن را نیز باید پذیرفت که رشد اعیاد و عزاهای مذهبی ما از ساختار ویژه و مناسب با مسائل اجتماعی برخوردار نیست.
برخی نیز بدون توجه به توسعه بیپروای ساحتهایی از آن −عموماً جنبه عزاداری− میپردازند و قصد اضافه کردن دهههای جدید داشتید و برخی دیگر قصد آن دارند که عزای اهلبیت علیهم السلام را علاوه بر قمری به ماههای شمسی هم برگزار کنند.
این رویّه باعث تضییع بهرهبری بهتر از این منبع خیر محض میشود. یکی از اساتید بزرگوارم این رشدها را به رشد صحنهای حرم حضرت امام رضاعلیه السلام تشبیه میفرمود که با وجود زیبایی و بهرهبری، نظم خاصی بر آن حاکم نیست.
برادران عزیز! با احترام و ارزشگذاری به حساسیتها، جامعه ما به همدلی و مهربانی بیشتر نیاز دارد، جامعه ما به دقتهای بیشتری در چگونگی بیان مراد نیاز دارد که اگر جناب آقای وزیر توجه بیشتر به خرج میدادند به این ورطه نمیافتادند.
همدلی، مهربانی و دقت بیشتر را از خداوند سبحان خواهانم بحق محمد و آل محمد علیهم السلام.
حسینی کمال آبادی
مرداد ماه 1398